Os principais responsables da crise atópanse nos consellos de administración das entidades financeiras.
Desde o estalido da crise centenares miles de millóns de euros públicos foron destinados ao rescate das entidades financeiras, mentres os seus propietarios tomaron constantes decisións co obxectivo de incrementar o seu capital e enriquecerse aínda máis á conta dos dereitos fundamentais das grandes maiorías sociais. Os poderes públicos han cargado a factura das entidades financeiras ao conxunto da poboación en forma de salvaxes recortes sociais e en privatización de bens colectivos. Están a recortarse servizos públicos tan básicos que limitan o noso dereito á saúde, á educación e á vivenda, e hanse ensañado cos sectores máis vulnerables: persoas pensionistas, paradas, precarias, dependentes, novas, mulleres, migrantes.
Ademais, centenares de miles de vivendas están a ser acumuladas polas entidades financeiras en clamorosa comisión do delito consistente en acaparar un ben de primeira necesidade coa finalidade de alterar artificialmente o prezo das cousas.
Catrocentas mil execucións hipotecarias foron realizadas desde que estalou a crise. Hipotécalas lixo foron creadas polas entidades financeiras durante a burbulla inmobiliaria. A comercialización de hipotecas mostrouse altamente prexudicial e seguiu unha práctica xeneralizada que non podemos denominar máis nada que como unha estafa sistemática. As entidades financeiras enganaron acerca dos verdadeiros riscos que corrían as persoas ao asinar unha hipoteca. Comercializaron produtos financeiros altamente tóxicos co dramático resultado de centenares de miles de execucións hipotecarias, desafiuzamentos e débedas perpetuas, baseados nunha norma declarada ilegal pola Sentenza do Tribunal de Xustiza da Unión Europea do 14 de marzo de 2013. A estafa hipotecaria e as execucións hipotecarias masivas teñen gravísimas consecuencias para as persoas que se concretaron nunha violación sistemática dos dereitos humanos.
A sentenza de Tribunal de Xustiza da Unión Europea ha evidenciado que existen responsables políticos e administrativos da non trasposición á normativa española da Directiva Europea 93-13 en grave prexuízo para os debedores habitacionais co resultado de centenares de miles de execucións e desafiuzamentos ilegais realizadas polos Tribunais a instancia das entidades financeiras. Centos de miles de vítimas de violacións de dereitos humanos esixen depúrense responsabilidades.
Despois da recollida de máis dun 1.400.000 firmas, as Cortes consumaron o rexeitamento á Iniciativa Lexislativa Popular que expuña a moratoria de desafiuzamentos, a dación en pago retroactiva e o aluguer social. A pesar de todo, a maioría da sociedade segue apoiando as propostas contidas na ILP. Fixemos unha proposta de mínimos, unha proposta de emerxencia social, e rexeitárona.Agora demandamos que se lexisle unha Lei da Vivenda como se fixo en Cataluña ou a Lei Andluza, pq demostran que se poida que só é necesario Vontade Política.
Ante este recorte de dereitos e de liberdades facemos unha chamada ao conxunto da sociedade civil a poñerse en marcha contra a estafa hipotecaria e a impunidade financeira. A loita continua. Non imos permanecer parade@s.
Agora esiximos #As5DaPAH.
Publicado pola PAH de Vigo-Tui-BaixoMiño. | Ir á Web.
---
