A futura Lei de Vivenda debe, ante todo, garantir a vivenda como Dereito fundamental. | A primeira Lei de vivenda presentada por un partido en máis de 40 anos, debe estar á altura das necesidades da xente e deixar de tratala como un ben de mercado.
Levamos meses oíndo falar das intencións do Goberno a presentar no Congreso unha Lei de Vivenda. Unha proposta que, de realizarse nas condicións necesarias, abriría unha porta a que dunha vez por todas se cumpra o artigo 47 da Constitución, así como empezar a lexislar segundo marcan os ditames de Nacións Unidas e as sentenzas do Tribunal Europeo.
Os constantes titulares deixan ver o descafeinada que pode chegar a ser esta lei. Para que a lei sexa realmente o que a cidadanía sexa o que necesitamos e que o Goberno deixe de afincar o xeonllo ante a presión dos lobbies, a sociedade civil organizamonos.
Medio centenar de organizacións impulsamos a Iniciativa por unha Lei que Garanta o Dereito á Vivenda. Xuntas elaboramos un decálogo de 8 puntos imprescindíbeis, que a lei debe recoller, así como unha batería de medidas para facelos efectivos.
O primeiro punto e dunha importancia vital, é que a lei, debe garantir o dereito a unha vivenda digna, como dereito subxectivo. Garantindo así, que esta protección sexa efectiva e evitando que ningunha persoa sufra situación de sinfogar.
O recoñecemento do Dereito á Vivenda como dereito subxectivo, implica que pase a ser exixíbel ante Administracións e Tribunais. É dicir, creando a obrigación dos poderes públicos de dispoñer os medios precisos para garantilo desde o mesmo momento da aprobación desta Lei.
Para que isto sexa así, a vivenda debe ser:
Digna: con condicións materiais aceptábeis en canto a habitabilidade, seguridade, illamento térmico, garantía de subministros básicos (luz, gas e auga) e telecomunicaciones para evitar a brecha dixital.
Adecuada: en función do número de membros da unidade familiar e as súas necesidades.
Alcanzábel: o esforzo das familias para o pago da vivenda, incluídos os gastos fixos e de subministros básicos, non debería exceder do 30% dos ingresos.
Accesíbel: para todas as persoas que teñan necesidades de accesibilidade especiais.
En España hai máis de 32.000 persoas sufrindo senfogar, 12 millóns de persoas en risco de exclusión social, máis de 1 millón de desafiuzamentos entre 2008 e o 3º Trimestre do 2020.
O 36,1% da poboación destina máis do 40% dos seus ingresos ao pago de vivenda e subministros básicos, e unicamente o 18,5% da poboación entre 18 e 29 anos emancipouse polas enormes dificultades para acceder e manter unha vivenda estable.
Mentres, hai 3,4 millóns de vivendas baleiras, moitas delas en mans de grandes propietarios (INE 2011) e o Parque de Vivenda Pública e Social é entre 7 e 10 veces menor que o doutros países desenvolvidos de Europa.
Tras 42 anos de absoluta vulneración deste dereito humano, a Lei polo Dereito á Vivenda será papel mollado si non protexe e garante de xeito efectivo o Dereito en todo o territorio.
Fonte: PAH. | 10 de Marzo de 2021
---
