Na Galiza van-se producir o 6% destes desafiuzamentos, na súa maioría por incapacidade de moitas familias para pagar os altos custes do alugueiro, porque familias vulnerábeis teñen paralizado os despexos por mor do decreto que os paraliza e que apenas faltan tres meses para a súa caducidade. Por outra banda os efectos da turistificación e os alugueiros de temporada que fixeron subir os prezos e os salarios apenas chegan para superar os gastos do mes. Cumpre hoxe e agora mais que nunca, abordar en serio o problema da vivenda, afrontar a creación dun parque público de Vivenda e aproveitar entre as máis de 300.000 vivendas baleiras que hai na Galiza, para dotar a este parque de vivenda xa, para as miles de familias que non poden acceder á vivenda no libre mercado, ante tanta especulación.
É terrorífico pensar no que pasará se non se mellora e se amplía o sistema de seguridade social: decenas de miles de desafiuzamentos están á volta da esquina.
Estes datos deberían sorprendernos. Non queremos cifras, queremos vidas habitables. Non queremos desafiuzamentos, queremos vivendas. Facemos un chamamento a toda a cidadanía: que tome conciencia, apoie e actúe. Que cada comunidade, cada pobo, cada barrio esixa con forza políticas reais e transformadoras.
Novas cifras alarmantes de desafiuzamentos no poder xudicial
A menos de tres meses para o final da moratoria de desafiuzamentos incluída no escudo social, as cifras mostran que é necesario actuar para resolvela.
Hoxe, o Consello Xeral do Poder Xudicial publicou os datos correspondentes ao segundo trimestre de 2025, que volven demostrar a agresividade dun sistema económico e unha lexislación máis orientados a protexer aos especuladores que ás familias cuxo dereito á vivenda se ve vulnerado en favor da especulación e dos beneficios dos que a alimentan.
Os aspectos máis destacados son:
As execucións hipotecarias presentadas aumentaron un 75,8 % en comparación co mesmo trimestre de 2024. Pola contra, os desafiuzamentos diminuíron un 11,6 % en comparación co ano pasado, aínda que isto non representa un alivio real, xa que o problema persiste e só se ve freado pola moratoria hipotecaria vixente ata maio de 2028. No trimestre rexistráronse un total de 6.960 desafiuzamentos, o 76,1 % dos cales se deberon a procedementos derivados da Lei de Arrendamentos Urbanos (LAU). Estes dividíronse en 1.217 execucións hipotecarias, 5.299 por alugueiros e 444 por outros motivos.
Non son cifras frías: son familias que perden as súas vivendas, persoas que viven coa ansiedade constante dun xuíz que lles ordena o desafiuzamento, vidas arrastradas pola cobiza dos intereses financeiros, a débeda e a falta de mecanismos de protección eficaces. En definitiva: persoas para as que a Constitución non existe.
É importante salientar que as cifras desmontan a retórica da extrema dereita, mostrando como, a pesar dos seus memes e odio, a okupación está lonxe de ser o maior problema deste país e continúa a diminuír.
Desde a PAH e desde o movemento anti-desafiuzamentos de todo o Estado, facemos un chamamento urxente: non podemos permitir que as execucións hipotecarias medren sen límites nin restricións. Estas cifras deben entenderse como a punta do iceberg. Moitas familias nin sequera chegaron á fase xudicial, pero están baixo a presión de débedas impagables, cláusulas abusivas e un sentimento de impotencia permanente. A redución dos desafiuzamentos non é nin motivo de alivio nin de celebración. Moitas ordes de desafiuzamento atrásanse, paralízanse ou suspéndense temporalmente, pero iso non as elimina. As familias viven en suspenso, coa ameaza latente de seren desaloxadas.
Esiximos que o Estado interveña con medidas audaces e eficaces, pero sobre todo, que a moratoria sobre os desafiuzamentos sexa renovada, ampliada, mellorada e estrutural máis alá do 31 de decembro deste ano, e que se transforme nunha protección estrutural mentres dure a emerxencia residencial. Tamén esiximos que, en paralelo, se aprobe lexislación para evitar a venda especulativa de vivendas, a venda de vivendas ocupadas e unha intervención real no mercado para regular os alugueiros e mobilizar os 4 millóns de vivendas baleiras, xa sexa mediante expropiación directa ou cesión de uso, para responder á emerxencia e proporcionar refuxio ás familias desafiuzadas sen alternativas.
Dá medo pensar no que pasará se non se mellora e se amplía a protección social: decenas de miles de desafiuzamentos están á volta da esquina.
Estes datos deberían sorprendernos. Non queremos números, queremos vidas habitables. Non queremos desafiuzamentos, queremos vivendas. Facemos un chamamento a toda a cidadanía: que tome conciencia, apoie e actúe. Que cada comunidade, cada pobo, cada barrio esixa con forza políticas reais e transformadoras.
Fonte: Propia e da PAH 15/10/2025
---
