Ás 7.30hrs. da mañá de hoxe dous integrantes do STOP Desafiuzamentos A Coruña acompañaron á muller de 33 anos residente nos Mallos que se atopa en risco de ser desafiuzada xunto ca súa nai a unha reunión co concelleiro de Servizos Sociais. O motivo deste estraño horario foi, segundo nos dixeron onte, que Miguel Lorenzo tiña a axenda moi ocupada. Iso si, de repente deberon de cancelarlle ducias de compromisos, porque vinte minutos despois de que rematara a reunión connosco, baixou xunto co resto de traballadoras a tomar o café, que para almorzar si que é capaz de sacar un oco a horas máis razoábeis...
Nesta xuntanza, dunha hora aproximada de duración, puidemos comprobar como, logo de que pasara máis dun ano dende o caso de Aurelia Rey, e mesmo tras recoñecer o concelleiro de Servizos Sociais que sabe da sentencia emitida recentemente polo Tribunal Europeo de Dereitos Humanos sobre a obrigatoriedade institucional de proporcionar alternativas habitacionais a quenes están en risco de perder o seu fogar, a posición de Miguel Lorenzo segue a ser a mesma: rexeitar a posibilidade de xestionar unha vivenda a aquelas persoas que se acoden á concellaría comunicando que van ser desafiuzadas e teñen a rúa como única alternativa.
Se ben a reunión mantívose nun ton correcto, Lorenzo sinalou como única solución para o caso desta compañeira enferma de fibromialxia e a súa nai –afectada por trastornos psiquiátricos e cun 65% de minusvalía, depende da filla as 24hrs. do día-, que se poñan pola súa conta a buscar un piso barato. Iso si, como A Coruña é unha das cidades cos alugueiros máis caros do Estado, Lorenzo suxeriulles que se vaian a algún lugar da “área metropolitana” –quizais porque así, con un pouco de sorte para el, acaban noutro concello e xa non dependen da Concellaría de Servizos Sociais da Coruña...-.
Segundo o concelleiro, no caso de que estas mulleres atoparan unha vivenda “barata”, logo xa se miraría se habería posibilidades de parchear a súa existencia a base de “complementos económicos” desligados entre si, tales como o Banco de Alimentos ou o programa de comida a domicilio, dando por satisfactorias alternativas moi afastadas da estratexia de inclusión social integral que se supón debe de ter un concello en pleno século XXI.
De feito, parece que a Miguel Lorenzo todo lle vale.... Malia a asegurarnos que o Concello só ten unhas 90 vivendas de alugueiro social en toda a cidade dispoñíbeis para este tipo de situacións, e atoparse todas ocupadas neste momento e con lista de espera, remarcou que o orzamento da Concellaría aumentou para as “axudas de emerxencia”, e valorou que a atención ás persoas en risco de exclusión social é totalmente correcta e non están colapsados -pese a haber na actualidade uns 3.500 coruñeses e coruñesas agardando pisos de alugueiro social do Instituto Galego de Vivenda e Solo (IGVS)-. Neste sentido, tamén reiterou que non coñece que exista dificultade ningunha para tramitar a RISGA a quen a pida e cumpra os requisitos. Ámbalas dúas afirmacións falan por si soas do afastado que o señor Lorenzo se atopa da realidade social desta cidade.
Ademais, cando na xuntanza se lle propuxo a opción de constituír un parque de vivendas sociais integrado por parte das 20.000 baleiras neste momento na cidade, tivo a hipocrisía de valoralo como unha boa idea e propoñernos que falemos “con algún partido político” para que leven unha moción ao Concello, como se el mesmo non pertencera ao Partido Popular que goberna na Coruña, e obviando que precisamente o seu partido conta ca maioría absoluta necesaria para aprobar este tipo de iniciativas, así como para rexeitalas cando o propoñen outros grupos políticos locais.
Polo tanto, neste momento, a única alternativa institucional destas dúas mulleres enfermas e en risco de desafiuzamento é agardar pola resolución do IGVS ao respeito da súa solicitude de vivenda pola vía de urxencia, unha alternativa que, lamentabelmente, xa fallou en casos como o desafiuzamento de Elisabeth Sanlés.
Pola nosa banda, queremos remarcar unha vez máis unha realidade que, por moi obvia que sexa, parece non querer ser recoñecida por persoas como o concelleiro de Servizos Sociais, cargos políticos responsábeis de velar polo cumprimento dos dereitos sociais xestionando os orzamentos públicos: os desafiuzamentos non son inevitábeis, as persoas desafiuzadas non son culpábeis, e hai construídas vivendas de sobra para cubrir as necesidades da poboación –a nivel galego hai arredor de 300.000 vivendas baleiras segundo cálculos do Instituto Nacional de Estadística (INE)-.
O problema é que dende as institucións públicas o que se está a protexer non é o dereito da cidadanía a unha vivenda digna -recollido na propia Constitución-, senón á especulación inmobiliaria e financiera argüída por entidades bancarias estafadoras ca connivencia de representantes políticos corruptos enriquecidos á costa da burbulla inmobiliaria.
Moitas grazas pola vosa atención.
Saúdos!
STOP Desafiuzamentos A Coruña
--
@desahuciocoruna
Blog: stopdesahuciosacoruna.
||||||||||
